Απόψε πάλι άρχισε να βρέχει, από νωρίς το βράδυ κοκκίνισε ο Αθηναϊκός ουρανός περίμενα νοσταλγικά να φτάσω ως στο σπίτι και να καθίσω μπρος στο “μηχανάκι”, ν' αρχίσω να πληκτρολογώ μονόλογους, κρατώντας συντροφιά στα περαστικά σύννεφα καθώς όλο και σκοτεινιάζει.
Αυτός ο Σεπτέμβρης με έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, με έχει φέρει τόσες τούμπες, με έχει μπερδέψει, μιαν ζέστη μια κρύο, με έχει σημαδέψει όπως ποτέ άλλοτε μήνας δεν το 'χει κάνει! Συνεχώς δοκιμάζω και δοκιμάζομαι, σκέφτομαι-ξανασκέφτομαι...
“Τι κάνω μωρέ εδώ και κει συνέχεια;”
Σ' ένα αμάξι μέσα, δεύτερο μου σπίτι, μαζεύω μοναχικές στιγμές ταξιδεύοντας...
“Τι γυρεύω, τι περιμένω;”
Καμία απάντηση, σιγή, το βράδυ άπραγος και οργισμένος γυρίζω σπίτι, δεν κλείνουν τα μάτια μου και μόνο το αλκόολ με ναρκώνει...
Δεν είμαι τελειωμένος, ένας αλήτης της ζωής είμαι που συναισθάνεται τα πάθη και τα λάθη του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου